Iso foi o que se apoderou de nós cando as cámaras da tele empezaron a gravarnos. Eles querían que nós lle contaramos cousas pero as palabras non nos saían da boca, os pensamentos enredábanse na cabeza e, por máis que o intentabamos, nada. Eran demasiadas emocións:
o paseo no autobús que para moitos era a súa primeira vez, as figuriñas do Belén en movemento, os animaliños tan preto de onde nos estabamos, o micrófono da periodista, o berro da mestra cando, aínda que sabíamos que non se podía tocar, a ovella acabo na man dun cativo… Son cousas que pasan … a profe tampouco soubo que dicir cando lle preguntaron polo premio…
No hay comentarios:
Publicar un comentario