Comezamos
comendo os seus bigotes, despois o fociño, os ollo, a boca… ata non deixar nin
as botas. Nunca nos podíamos imaxinar que
un pequeno felino sabería tan ben. Pensamos que o segredo de tan deliciosa receita
está no agarimo co que a fixo Antía coa axuda da súa prima Uxía. Graciñas á
familia de Antía por compartir con nós este delicioso “gato con botas” e un
bico moi especial para Uxía.
No hay comentarios:
Publicar un comentario